αντιστοιχίας, αρχή

Αρχή σύμφωνα με την οποία οι νόμοι της κβαντομηχανικής που ισχύουν για μικροσκοπικά συστήματα μπορούν να δώσουν τα ίδια αποτελέσματα όταν δοκιμαστούν σε συστήματα μεγάλων διαστάσεων, όπως ακριβώς οι νόμοι της κλασικής μηχανικής περιγράφουν μακροσκοπικά συστήματα. Η α.α. επινοήθηκε από τον Νιλς Μπορ το 1918 σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η κλασική μηχανική ως οριακή περίπτωση, ώστε να καταστεί εφικτή η ερμηνεία ορισμένων ιδιοτήτων των ατομικών συστημάτων, όπως π.χ. οι εντάσεις των φασματικών γραμμών. Ο Μπορ πρώτος αναγνώρισε ότι το πεδίο στο οποίο οι νόμοι της κβαντικής θεωρίας εναλλάσσονται τυπικά με τους νόμους της κλασικής φυσικής απεικονίζεται από τα γεγονότα που εκδηλώνονται στη διάρκεια μιας μεταβολής μεταξύ δύο κβαντικών καταστάσεων με μεγάλους κβαντικούς αριθμούς, αλλά με μικρές διαφορές μεταξύ τους. Η αξία της α.α. επιβεβαιώθηκε κυρίως χάρη στη σύνθεση των κανόνων επιλογής και πόλωσης. Εκτός από αυτό, η α.α. βοηθάει στην πρόβλεψη των πραγματικών κβαντικών νόμων σε πολλές περιπτώσεις όπου η μηχανιστική εφαρμογή των υποθέσεων Μπορ οδηγεί σε συμπεράσματα διαφορετικά από τα πειραματικά δεδομένα. Σημαντικές επιτυχίες της αρχής αυτής υπήρξαν η παραγωγή των τύπων για τα ενεργειακά επίπεδα στο ανώμαλο φαινόμενο Ζίμαν και η ερμηνεία του φυσικού εύρους των ενεργειακών επιπέδων που βρέθηκαν από τους Ντέκερ (1924) και Σλέιτερ (1925). Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία της α.α. στην κβαντομηχανική υπήρξε η ανακάλυψη, από τους Κράμερς και Χάιζενμπεργκ το 1925, των κβαντικών τύπων της σχέσης διάχυσης επειδή οδήγησε στη θεμελίωση της κβαντομηχανικής του Χάιζενμπεργκ. Οι θεωρήσεις του Χάιζενμπεργκ ακολουθούσαν βήμα προς βήμα την α.α. και η κβαντομηχανική του αποτελεί συμπλήρωμα των αξιωμάτων αυτής της αρχής. Ο Σρέντινγκερ επίσης βοηθήθηκε πολύ στη δημιουργία της κυματομηχανικής του από την α.α. Τέλος, o Αϊνστάιν στηρίχτηκε στο περιεχόμενο της α.α. για να αποδείξει τον τύπο του Πλανκ για την ακτινοβολία.